Mondrianus abstractus, connected and disconnected (2025) Drawing by Harm Hendrik Hegen

In de stilte van een diepe trance ontstond het kunstwerk. Het was geen bewuste schepping, geen doelgerichte zoektocht naar vorm of betekenis, maar een zuivere stroom van creatie. Terwijl de hand bewoog, was de geest afwezig in de wereld, volledig opgenomen in het proces. Er was geen vooropgezet plan, geen beeld in gedachten—alleen het moment, de beweging, en de groei van het kunstwerk zelf.

Pas later, toen het werk voltooid was, openbaarde zich de verborgen orde binnen de ogenschijnlijke spontaniteit. De primaire kleuren—rood, geel en blauw—straalden in harmonie met het contrast van zwart en wit, alsof het kunstwerk zelf de essentie van kleur en niet-kleur wilde omvatten. Rondingen en scherpe punten wisselden elkaar af, als een dialoog tussen zachtheid en hardheid, tussen vloeiende beweging en vastberaden richting.

De compositie vertelde een verhaal van verbinding en afzondering. Sommige vlakken omarmden elkaar in een cirkelvormige eenheid, terwijl andere los stonden—op zichzelf, maar niet verloren. Ieder deel had zijn plaats, zijn rol binnen het geheel. Eén asymmetrisch vlak brak de perfectie, niet als een fout, maar als een statement: ware schoonheid ligt niet in absolute symmetrie, maar in het onverwachte, het unieke.

Wat begon als een ongeleide reis eindigde als een kunstwerk dat spreekt zonder woorden. Het vertelt over balans en contrast, over harmonie en breuk, over een wereld waarin alles met elkaar in verbinding staat, en toch elk element zijn eigen identiteit behoudt. Een werk dat zijn eigen betekenis vond—zoals alle grote kunst dat doet.

Related themes

Abstractus